Maandag 28 Juni 2010
Door: tamzie
Blijf op de hoogte en volg tamara
28 Juni 2010 | Ghana, Accra
Maandag 28 Juni 2010:
Vandaag onze laatste maandag op het schooltje. Weer met de boot waar we volop kletstte met Remember. Het was erg leuk de kindjes weer te zien naar het weekend en natuurlijk waren ze ook weer dolblij om ons te zien. Ik had oorbelletjes gekocht voor Christine. Toen ze ze zag keek ze meteen al super blij. Ik wou ze indoen maar haar gatjes waren dicht. Gelukkig lukte het haar nicht wel om ze door te prikken zonder Christine zeer te doen. Ze lachte van oor tot oor. Echt een geweldig moment. Ze zat er hele tijd aan en liep rond als een madammetje. Geweldig. Ik ben blij dat ik ze aan haar gegeven heb. We speelde wat met ze en besloten toen om naar groep 3 te gaan want hun leraar was er niet. Kelly en ik besloten ze engels te geven. Ze kregen hun boek en het nichtje van Christine die Martha heet las een stukje voor. Na dat stukje schreef ik vragen op het bord over het stukje tekst die ze mochten beantwoorden in hun schriften die bijna uit elkaar vallen. Ik heb niet het idee dat de meeste weten wat ze horen. Ze kunnen het nazeggen en schrijven en lezen maar ik weet niet of ze weten wat er staat. Kelly en ik konden dat natuurlijk niet uitleggen doordat we alleen engels met hun communiceren en geen dangme praten. Dangme is de taal die ze hier praten. Dat is in elke streek anders. Na het engels mochten ze even pauze nemen en ging ik met christine naar huis waar ik haar moeder zag. Ik vertelde dat ik haar de oorbelletjes gegeven had en ze vond ze mooi en erg lief. Ik zei tegen haar dat ze een leuke dochter had en dat ze wel mee mocht met mij naar Nederland. Die moeder reageerde echt heel normaal van oké neem haar maar mee. Ik vertelde maar snel dat het een grapje was en dat Christine bij haar moeder hoort hoe graag ik haar ook mee naar huis zou nemen. Bij het huis van Christine liet een moeder een kindje zien die niet kon lopen. Ze vertelde dat het jongentje 3 jaar was en ongeveer 1 jaar geleden zijn benen gingen trillen en dat hij toen niet meer kon lopen. Het kindje zat er als een hoopje ellende op zijn stoeltje bij echt heel sneu. We stelde vragen over of ze naar het ziekenhuis geweest waren en dat waren ze. Ze hadden een MRI scan gemaakt, maar hadden niet kunnen zien wat het was. We gaven hem maar een koekje die we hem moesten voeren. Zijn moeder vertelde dat hij een grote plek in zijn nek had en dat het hoogstwaarschijnlijk daardoor kwam. Ze tilde het kindje een beetje naar voren en hij begon te gillen. Er liep een traan over zijn wang en kelly en ik keken elkaar aan met een blik die boekdelen sprak. Wij zouden dolgraag dit kindje willen helpen. Helaas is dat haast onmogelijk omdat ze zelfs bij het ziekenhuis niets konden doen. Ik had het erg met hem te doen, kreeg er zelf ook bijna tranen van. Een jongetje van 3 hoort naar school te gaan, te spelen met zijn vriendjes, voetballen en lekker ravotten. Dit kindje zal de rest van zijn leven op een stoeltje moeten zitten. Super oneerlijk. Kelly en ik liepen terug naar het schooltje met een raar gevoel. We waren er alle twee echt van ontdaan en hebben het er nog lang over gehad. Op het schooltje teruggekomen besloten we naar de boekenwinkel te gaan om wat boekjes voor de kindjes te kopen. Toen we in Ada Foah schooltjes hadden bekeken zagen we een aantal leuke voorleesboekjes en aanwijsposters die zouden we graag willen hebben. We namen onze vriend DJ dus mee in zijn bootje en gingen naar de boekenwinkel. Daar aangekomen vertelde die man van de winkel dat de boeken niet te koop zijn maar de school die gewoon gratis krijgt. Als het goed was had onze school die ook gehad want die waren al een maand geleden weggegeven aan alle scholen. Kelly en ik stonden met onze monden vol tanden. Hoe kan het dat het schooltje zulke goede boeken gratis krijgt en ze niet gebruikt. We zagen hoe leuk kindjes de boekjes vonden toen we 1 boekje in onze handen hadden. Dat zou echt super zijn. We besloten dus morgen maar eens een hartig woordje met het hoofd van de school te praten. Nadat we weer afgekoeld waren van boosheid. Want we waren best een beetje boos op het hoofd van de school gingen we naar charlies voetbal kijken. Nederland moest spelen en wij moesten natuurlijk eventjes supporteren. Mijn vriend robben zat er weer in dus dat kwam wel goed en dat kwam het ook met 2-1. Er zaten ook wat studenten van het andere huis die vrijdag vertrekken. De laatste minuut werd er nog een puntje voor de tegenstanders gescoord wat echt heel oneerlijk was, maar ach we hebben gewonnen. Op naar de finale. Na onze sandwitch waar kelly en ik ondertussen dol op zijn besloten we buiten lekker te gaan jatzee-en en daarna bestelden we wat drinken een spaghetti. Deze keer wat minder pittig als de vorige x dus dat smaakte goed. In de avond hebben we wat spelletjes gedaan en wat legpuzzels gemaakt. Ja je moet wat hea en zijn we zoals gewoonlijk weer op tijd naar bed gegaan. Lots of love Tamara.
Vandaag onze laatste maandag op het schooltje. Weer met de boot waar we volop kletstte met Remember. Het was erg leuk de kindjes weer te zien naar het weekend en natuurlijk waren ze ook weer dolblij om ons te zien. Ik had oorbelletjes gekocht voor Christine. Toen ze ze zag keek ze meteen al super blij. Ik wou ze indoen maar haar gatjes waren dicht. Gelukkig lukte het haar nicht wel om ze door te prikken zonder Christine zeer te doen. Ze lachte van oor tot oor. Echt een geweldig moment. Ze zat er hele tijd aan en liep rond als een madammetje. Geweldig. Ik ben blij dat ik ze aan haar gegeven heb. We speelde wat met ze en besloten toen om naar groep 3 te gaan want hun leraar was er niet. Kelly en ik besloten ze engels te geven. Ze kregen hun boek en het nichtje van Christine die Martha heet las een stukje voor. Na dat stukje schreef ik vragen op het bord over het stukje tekst die ze mochten beantwoorden in hun schriften die bijna uit elkaar vallen. Ik heb niet het idee dat de meeste weten wat ze horen. Ze kunnen het nazeggen en schrijven en lezen maar ik weet niet of ze weten wat er staat. Kelly en ik konden dat natuurlijk niet uitleggen doordat we alleen engels met hun communiceren en geen dangme praten. Dangme is de taal die ze hier praten. Dat is in elke streek anders. Na het engels mochten ze even pauze nemen en ging ik met christine naar huis waar ik haar moeder zag. Ik vertelde dat ik haar de oorbelletjes gegeven had en ze vond ze mooi en erg lief. Ik zei tegen haar dat ze een leuke dochter had en dat ze wel mee mocht met mij naar Nederland. Die moeder reageerde echt heel normaal van oké neem haar maar mee. Ik vertelde maar snel dat het een grapje was en dat Christine bij haar moeder hoort hoe graag ik haar ook mee naar huis zou nemen. Bij het huis van Christine liet een moeder een kindje zien die niet kon lopen. Ze vertelde dat het jongentje 3 jaar was en ongeveer 1 jaar geleden zijn benen gingen trillen en dat hij toen niet meer kon lopen. Het kindje zat er als een hoopje ellende op zijn stoeltje bij echt heel sneu. We stelde vragen over of ze naar het ziekenhuis geweest waren en dat waren ze. Ze hadden een MRI scan gemaakt, maar hadden niet kunnen zien wat het was. We gaven hem maar een koekje die we hem moesten voeren. Zijn moeder vertelde dat hij een grote plek in zijn nek had en dat het hoogstwaarschijnlijk daardoor kwam. Ze tilde het kindje een beetje naar voren en hij begon te gillen. Er liep een traan over zijn wang en kelly en ik keken elkaar aan met een blik die boekdelen sprak. Wij zouden dolgraag dit kindje willen helpen. Helaas is dat haast onmogelijk omdat ze zelfs bij het ziekenhuis niets konden doen. Ik had het erg met hem te doen, kreeg er zelf ook bijna tranen van. Een jongetje van 3 hoort naar school te gaan, te spelen met zijn vriendjes, voetballen en lekker ravotten. Dit kindje zal de rest van zijn leven op een stoeltje moeten zitten. Super oneerlijk. Kelly en ik liepen terug naar het schooltje met een raar gevoel. We waren er alle twee echt van ontdaan en hebben het er nog lang over gehad. Op het schooltje teruggekomen besloten we naar de boekenwinkel te gaan om wat boekjes voor de kindjes te kopen. Toen we in Ada Foah schooltjes hadden bekeken zagen we een aantal leuke voorleesboekjes en aanwijsposters die zouden we graag willen hebben. We namen onze vriend DJ dus mee in zijn bootje en gingen naar de boekenwinkel. Daar aangekomen vertelde die man van de winkel dat de boeken niet te koop zijn maar de school die gewoon gratis krijgt. Als het goed was had onze school die ook gehad want die waren al een maand geleden weggegeven aan alle scholen. Kelly en ik stonden met onze monden vol tanden. Hoe kan het dat het schooltje zulke goede boeken gratis krijgt en ze niet gebruikt. We zagen hoe leuk kindjes de boekjes vonden toen we 1 boekje in onze handen hadden. Dat zou echt super zijn. We besloten dus morgen maar eens een hartig woordje met het hoofd van de school te praten. Nadat we weer afgekoeld waren van boosheid. Want we waren best een beetje boos op het hoofd van de school gingen we naar charlies voetbal kijken. Nederland moest spelen en wij moesten natuurlijk eventjes supporteren. Mijn vriend robben zat er weer in dus dat kwam wel goed en dat kwam het ook met 2-1. Er zaten ook wat studenten van het andere huis die vrijdag vertrekken. De laatste minuut werd er nog een puntje voor de tegenstanders gescoord wat echt heel oneerlijk was, maar ach we hebben gewonnen. Op naar de finale. Na onze sandwitch waar kelly en ik ondertussen dol op zijn besloten we buiten lekker te gaan jatzee-en en daarna bestelden we wat drinken een spaghetti. Deze keer wat minder pittig als de vorige x dus dat smaakte goed. In de avond hebben we wat spelletjes gedaan en wat legpuzzels gemaakt. Ja je moet wat hea en zijn we zoals gewoonlijk weer op tijd naar bed gegaan. Lots of love Tamara.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
